Woehoeee we zijn er! Ik zag er stiekem toch wel een klein beetje tegenop.. mensen waarschuwen je overal voor de heftige cultuur shock die je gaat krijgen inclusief de waarschuwingen voor dode mensen aan de straat en de ontzettende stank die er overal hangt. Het valt allemaal reuze mee en tot nu toe nog niks van een cultuurshock gemerkt. Ik denk dat het ook wel scheelt dat we vanuit Kathmandu zijn gekomen, waar het ook alles behalve schoon is. De straten zijn hier misschien nog iets drukker, de mensen iets minder warm en vriendelijk en het stinkt er overal maar van een cultuurshock hebben we tot nu toe nog niks gemerkt.

Nadat we geland waren gister, hebben we onze ogen uitgekeken op het megagrote maar super nette vliegveld. Er stond een taxi vanuit het hotel op ons te wachten dus het was fijn dat we dat niet hoefden te regelen. De weg naar het hotel had ik zelfs even het gevoel terug in Nederland te zijn, de wegen zijn overzichtelijk en er is ontzettend veel groen langs de weg. We hebben zeker drie kwartier in de taxi naar het hotel gezeten, dat geeft dan wel weer aan hoe groot Delhi is.
Bij het hotel aangekomen waren we compleet verrast. Het hotel was via een Nepalees die Aster kent geboekt en we hadden dus geen idee waar we terecht zouden komen. Ama Rabsel heet het en het ligt in een Tibetaanse wijk. De kamer is groot, inclusief airco, flatscreen en mega lekkere bedden! Vanmorgen hebben we zelfs roomservice laten komen om ons een ontbijtje op bed te brengen.

Vandaag zijn we met z'n vieren op pad geweest, en het was een dag van de tegenstellingen. We hebben de autoriksja naar het metrostation gepakt en zijn met de metro naar het grootste winkelcentrum in Delhi geweest.
Op alle metrostations wordt ontzettend goed gecontroleerd en gefouilleerd. In de metro heb je zelfs aparte coupes voor vrouwen en overal staat aangegeven dat vrouwen goed behandeld moeten worden.
In de metro was 90% man. Iedereen staart je de hele tijd aan zonder ook maar iets te zeggen, maar als je iets vraagt of niet weet waar je uit moet stappen zijn ze ineens ontzettend behulpzaam! Ik keeg een beetje het gevoel dat ze het beeld dat toeristen hebben, wel willen veranderen. Ze gaan heel voorzichtig met je om en als de hele metro vol gepropt is, laten ze een stukje om ons vrij. Alsof ze je niet willen intimideren door niet te dicht op ons te gaan staan.

Bij het winkelcentrum aangekomen leek het even of we terug waren in de westerse wereld. Er liepen alleen maar rijke mensen en we hebben een lunch gehad bij de burgerking.
Daarna zijn we met de metro naar Old Delhi gegaan. Toen we hier uitstapten, was de hele sfeer anders. Het was echt het compleet tegenovergestelde van het rijke winkelcentrum. Het was een stuk viezer, en de straatjes waren nog drukker maar ook veel kleiner. Hier waren we helemaal de enige blanken maar we voelden ons niet geïntimideerd ofzo. Wel was het een soort "waar is wally" alleen dan op zoek naar de vrouw.
We liepen richting het Rode Fort en onderweg kwamen we langs een soort moskee. We zaten naar binnen te staren toen ineens een man naar buiten kwam en vroeg of we naar binnen wilden. Hij nam ons eerst mee een kantoortje in en vroeg ons of wij wisten wat zij waren. Het waren Sikhs. Mannen met mooie tulbanden en lange baarden. Hij legde uit dat Sikhs open staan voor alles en iedereen; mensen van alle godsdienten, alle niet gelovigen, alle kasten, mannen en vrouwen. Zij maken tussen niemand onderscheid. Ook geloven Sikhs niet in een God maar zij geloven in "iets". Ze vinden ook niet dat het geloof iets is om op te dringen maar gewoon iets wat een vrije keuze hoort te zijn. We hebben met open mond zitten luisteren naar het interessante verhaal en kregen daarna een rondleiding. We mochten mee naar binnen in het sprookjes achtige gebouw waar spreuken werden voorgelezen uit het heilige boek. Ook nam hij ons mee naar de keuken waar allemaal vrijwilligers in reuzen pannen stonden te koken. Ze delen namelijk iedere dag eten uit aan een ieder die honger heeft. Of je nou rijk bent en geen tijd hebt om te koken, of dakloos bent en geen geld voor eten hebt; iedereen is welkom.
Kijk er niet raar van op als ik met een tulband op mn hoofd terug kom, het was zo ontzettend boeiend en interessant dat ik er bijna zelf een zou willen worden.

Daarna zijn we nog naar het Rode fort gelopen waar we ons even als celebrities voelden. Iedereen wilde met ons op de foto en het werd even vergeten dat het Fort achter ons de echte eyecatcher was.

De metro op de terugreis was een groot drama. Het leek wel alsof we in China waren, waar je professionele treinaanduwers hebt die alle mensen naar binnen duwen. We konden er eigenlijk niet meer bij maar omdat we toeristen waren proberen mensen je er toch in te laten zodat ze zelf nog krapper staan. Aster en ik werden zelfs een beetje beschermd door de mannen dat we niet platgedrukt werden en nadat ik ze daar voor bedankte, verschenen er ontzettend grote glimlachen op hun gezichten. Tuurlijk moet je op je hoede zijn, en niet 's avonds nog over straat gaan maar verder zijn de mensen heel vriendelijk en valt het allemaal best wel mee.