Maleisië & Perhentian

He he, jullie hebben er even op moeten wachten maar daar is die dan; ons reisverslagje uit Maleisië en Perhentian.

Vanuit India waren we naar Kuala Lumpur gevlogen. WORST FLIGHT EVERRR. Ik was al beroerd maar die vlucht maakte alles nog 10x erger. Eenmaal in Kuala Lumpur aangekomen heb ik dan ook 5 dagen niets anders dan de hotelkamer gezien.

Ik heb bram op pad gestuurd en zelf als een kluizenaar geleefd. Wat voelde ik me slecht! M'n ouders vinden het zo leuk als ik gedetailleerd schrijf, maar dat laat ik hier maar even achterwegen..

Op de 6e dag toch maar even naar de dokter gegaan omdat we natuurlijk ook vertraging hadden opgelopen en graag verder wilden naar Perhentian. Ik kreeg een antibiotica kuurtje en ben volgestopt met diarreeremmers zodat we toch verder konden reizen.

Met ietswat vertraging in de reis kwamen we dan eindelijk aan op Perhentian kecil, een klein eiland bij Maleisië wat ook wel bekend staat als het backpackers eilandje. Als je aan komt varen zie je dat het kleine eiland (dat eigenlijk niet zo klein is) voor het overgrote deel uit palmbomen en jungle bestaat, en de zee echt mega helder blauwe kleur heeft. Wauw.

We hadden op internet gelezen dat je niks hoeft te reserveren van te voren en gewoon naar binnen kunt lopen. Niet doen dus; bijna alles zat vol. Uiteindelijk hadden we een klein chaletje bij Chempaka op longbeach. Het hutje viel nog net niet uit elkaar maar we keken wel uit op de helderblauwe zee. Dat maakte alles weer goed!

De eerste dag een overheerlijke lunch gehad bij bubu villa. Een van de resorts op het eiland (die er eigenlijk niet tussen passen met hun prijzen van 150 euro per nacht maar toch helemaal volgeboekt zitten ). Zeker een aanrader om te gaan eten; zowel lunch als avondeten. In verhouding dus wat duurder met de rest maar kwalitatief heel goed!

Ook hebben we weer een bezoekje gebracht aan de dokter op het eiland, we maken er bijna een gewoonte van! 2 nachten niet kunnen slapen van de jeuk, en in de ochtend m'n hele gezicht voelde die vol bulten zat, m'n ogen zaten dicht, en mijn hele lijf jeukte; kon er ook nog wel bij.. achteraf bleek dat ik helemaal de zon niet in mocht met de antibiotica en daar een allergische reactie op had gekregen.

Verder hebben we nog ontzettend leuke mensen ontmoet. Met Freek en Laura, toevallig ook uit Nijmegen, hebben we twee dagen lekker gegeten op het strand. Er zijn iedere avond bbqs waarbij je kunt kiezen uit een aantal soorten verse vis en garnalen die vers worden klaargemaakt. En je betaald ongeveer 6,50 per menu!

Ook hebben we James en Clada leren kennen, een stelletje uit Engeland waar we flink wat drankjes mee hebben gedaan!

De snorkeltrip was ook echt fantastisch! Ze bieden het overal op het eiland aan. We hebben zeeschildpadden, rifhaaien en veel andere vissen gezien. De onderwater wereld is zo betoverend mooi!

Perhentian was heeeerlijk en het is een fijn eilandje. We hebben er een paar heerlijke dagen gehad en zijn gister terug naar het vaste land gegaan. Omdat er door de storm geen WiFi was op het eiland moesten we ergens onze reis verder gaan plannen! We kwamen uit bij een eettentje bij de haven van kelu besut waar we de hele dag hebben doorgebracht. Op een of andere manier deed de creditcard het niet, dus konden ook geen vluchten boeken. We zaten dus een beetje vast! We raakte aan de praat met een local en hij hielp ons met alles te regelen. We hebben de hele dag met hem doorgebracht! Hij heeft ons uiteindelijk mee genomen naar zijn werk, we zijn een hapje gaan eten ergens en daarna heeft hij ons savonds om 22.00 uur bij de nachtbus naar Kuala Lumpur afgezet. Ondanks dat we de hele dag hebben moeten wachten hebben we het ontzettend gezellig gehad!

De nachtbus naar Kuala Lumpur was ook echt prima te doen. Super luxe stoelen die lekker achterover konden dus hebben lekker kunnen slapen. Nu eindelijk aangekomen op Kuala Lumpur en dan over een paar uurtjes op naar Thailand!

Dag India.

Maandag ochtend zijn we aangekomen in Varanasi na een treinreis van 14 uur. Ons aller laatste treinreisje; save the best for last zeggen ze wel eens... Toen we de trein in kwamen was het helemaal vol. We hadden de twee bovenste bedjes maar doordat er zoveel families in de trein zaten konden we de bagage niet meer kwijt. We moesten ze dus op een van de bedden leggen en op de andere hebben we dus 14 uur met z'n tweeën gelegen. Ofja, gelegen.. in elkaar gepropt. Erg comfi was het niet in ieder geval. Maar goed, we hebben het overleefd.

Toen we aankwamen in Varanasi bleek er een of ander festival gaande te zijn. De riksja kon niet dichterbij komen door de mensen massa dus moesten we een stukje lopen. We waanden ons een weg door alle guru's en liepen langs slangenbeweerders.. (inclusief de slangen) brrrr.

Toen we om 7 uur aankwamen bij het hotel, mochten we nog niet de kamer op. Anders moesten we een extra nacht bij betalen. Normaal maakt dat niet uit, maar het was meer een principe kwestie (ofcourse). We besloten om te wachten tot 12. Het waren de ergste 5 uur van de reis.. we hadden natuurlijk bijna niet geslapen in de trein en de temperatuur liep ook nog eens hoog op.
Ook had ik me er ontzettend op verheugd om met een bootje de ganges over te varen, langs alle heilige Ghats (tempels aan het water). Helaas staat het water te hoog en daardoor de stroming te sterk waardoor het dus gevaarlijk is. Dat word lopen dus. Ook die gedachte maakte me nog meer moe dan ik al was..

Eenmaal in de hotelkamer hebben we eerst een paar uur geslapen. Daarna zijn we wat gaan eten en raakten we aan de praat met een ouder stel uit Frankrijk. Ze vertelden ons dat ze gepensioneerd waren en veel aan het reizen zijn, en dat ze fanatieke couchsurfers zijn! Hoe tof! We hebben de hele avond met open mond zitten luisteren naar alle geweldige verhalen die ze vertelden.

Gister hadden we dan ook weer met ze afgesproken. Samen met een local guide zijn we Varanasi door gereden, hebben gezellig ergens geluncht en zijn savonds naar een ritueel wezen kijken dat plaats vond aan de Ganges. Het was heel druk en overal zaten families die een voor een gingen baden in de ganges. Ze gaan het water in, kopje onder, af en toe nemen ze een slok van het water.... en dan te bedenken dat het water zwaar vervuild is en de lijken na de crematies half afgebrand er in worden gegooid. Lekker. Eigenlijk moet het dan ook wel ontzettend heilig water zijn, te bedenken dat er verder nooit een epidemie is uitgebroken.

Vandaag zijn onze maatjes vertrokken. We hadden opnieuw met de local Guide afgesproken. Wat een ontzettend lieve man is het! Ze zeggen dat je voorzichtig moet zijn en dat iedereen geld van je wilt, hij zegt alleen maar dat hij geen geld hoeft en als je dan toch iets wilt geven antwoord hij "only what you like". Dat zijn dan ook bijna de enige engelse woorden die hij spreekt, maar hij weet in ieder geval wel goed de weg. Dus helemaal nutteloos is hij niet.
Hij heeft ons vandaag meegenomen naar een Burning Ghat. De plek waar de lichamen gecremeerd worden. De families brengen de dode lichamen op een bedje van bamboe en bloemen naar de plek waar het lichaam eerst gewassen wordt, daarna ingeolied en daarna verbrandt. Bij vrouwen verbranden ze alles behalve de heupen en bij de mannen laten ze de borstkast over. Het duurt 3 uur voordat het lichaam opgebrand is en daarna gooien ze het in de rivier. Soms als de familie al weg is, gooien ze het lichaam half opgebrand er in om hout te besparen.. achja, uiteindelijk komt die er toch in terecht.

Het was een interessante dag vandaag! Varanasi is een boeiende plek omdat het zo heilig is. Iedere hindu hoopt ooit in zijn leven naar deze plek te komen en wij hebben het ook mogen bezoeken. Het was een mooie afsluiting van onze reis in India.
Morgen vliegen we naar Delhi waar we nog een dagje blijven en de dag erna vliegen we al weer naar Maleisië.
Ik heb genoten en gebaald van India, de mensen zijn vervelend maar tegelijkertijd ook heel vriendelijk. De straten betoveren je door hun sprookjesachtige gebouwen en tegelijkertijd moet je op passen dat je niet in "Joost mag het weten" gaat staan in de bevuilde straten. De geur is verschrikkelijk maar ondertussen ruik je ook al het heerlijke eten. De treinreizen zijn lang, vermoeiend en lang niet altijd comfortabel maar ze brengen je wel naar de andere kant van India waar je een hele andere wereld in stapt dan waar je vandaan kwam.Het is een land waarvan de cultuur ver weg van de onze staat, rijkdom zo dicht naast armoede staat en waar de koeien vrij op straat lopen.

Het is een land wat je moet leren waarderen en dat heb ik gedaan.ze zeggen dat je er van houdt of het haat, bij mij is het een beetje van allebei. Ik had het absoluut niet willen missen!

Taj Mahal, het eerste wereldwonder

Om 22.30 kwamen we aan in Agra vanuit Pushkar. We hebben snel iets gegeten en daarna meteen het bed in gedoken want we moesten alweer om 5 uur paraat staan voor een van de dingen waar ik zo naar uit keek in India....... de Taj Mahal!

We gingen zo vroeg omdat we hoopten op een mooie zonsopgang (bij zonsondergang en opgang is ze het mooist) maar helaas was het te bewolkt. Na wat gehaast kwamen we dan eindelijk aan bij de Taj, blijkt dat we ook nog tickets moeten hebben die je aan het einde van de straat koopt. Wij snel in een fietsriksja gesprongen, hadden trouwens beter kunnen rennen want hij kwam de heuvel nauwelijks op met ons.. arme man.
Bij het ticketcenter stond een gids die ons wel voor 1000 rps pp kon begeleiden. De man van de fietsriksja zei dat dit te duur was en dat hij nog wel iemand kende die veel goedkoper was *ofcourse*. Dus toen we aankwamen bij de Taj stond daar een gids op ons te wachten. Voor 500 rps in totaal kregen we een tour. En het was het duizend procent waard!

Hij leidde ons rond door het park, waar je binnenkomt op weg naar de Taj, en vertelde dat de Taj Mahal het ultieme symbool voor liefde is.
(De Taj was gebouwd voor een van de 5 vrouwen van de koning, zijn favoriete vrouw. Ondanks dat het gearrangeerde huwelijk de voorkeur heeft in India, zijn zij getrouwd uit liefde. Ze kwam uit de laagste kaste maar het was liefde op het eerste gezicht. Helaas overleed ze op haar 39e en de Taj is dan ook een eerbetoon aan haar)
We liepen door de poort en daar in de verte zagen we de Taj. Wauw wat een mooi gebouw! Je hebt hier altijd over gelezen en het op plaatjes gezien, en nu sta je er dan ineens voor. Het is echt een ontzettend mooi bouwwerk van wit marmer waar alles gewoon klopt. Er is gelet op ieder detail en de stenen die in het witte marmer gelegd zijn komen dan ook uit iedere hoek van de wereld. Er is 22 jaar over gedaan om de Taj te bouwen, en met behulp van olifanten, kamelen en paarden hebben ze het indrukwekkende bouwwerk kunnen maken.

De Taj was echt een van de hoogtepunten van de reis naar India, hoe toeristisch het ook is!
Dit is echt iets wat je niet mag missen als je in India bent en ik ben heel blij dat wij het in het echt hebben mogen bewonderen!

Pushkar

Ik keek heel erg uit naar Pushkar. De foto's op internet, de lonelyplanet die vol lof er over verteld. Het is een van de 3 heilige plekken in India waarvan ze geloven dat het is ontstaan doordat Brahma een lotusbloem liet vallen. Het is een rustige plaats en een belangrijke plek vol boeiende rituelen.. werd ons verteld.
Helaas vonden we het heel erg tegenvallen en hebben we geen enkel ritueel gezien. De mensen waren niet anders dan andere plaatsen in India en de straten leken hetzelfde als in Jodhpur.

We kwamen in de middag aan in Pushkar en namen een taxi naar het hotel Kanhaia Haveli, een super net en schoon hotel! Savonds hebben we iets gegeten bij the Sixth Sense en zijn daarna op tijd gaan slapen.
De volgende dag zij we op zoek gegaan naar de tempels en hadden we verwacht veel boeiende rituelen te zien. Het enige wat we hebben gezien is veel Indiase families die zich wassen en gaan zwemmen in het water. Een beetje vergelijkbaar met de berendonck dus.
Vervolgens kwamen we een Portugees stel tegen die ons vroegen wat de hoogtepunten waren in Pushkar. We raakte aan de praat en zijn gezellig wat gaan lunchen. We hebben echt ontzettend leuke gesprekken gehad en zijn savonds nog wat gaan eten samen.

Verder hebben we nog een kamelentour gedaan door de "woestijn". Een woestijn bestaat normaal gesproken uit zand. Deze bestond voornamelijk uit planten (en ook wel wat zand natuurlijk). Door de moesson was het namelijk een stuk groener dan normaal.
Ik heb echt bijna in het zadel gezeken van het lachen, Bram werd op een kameel gezet en in plaats van dat er iemand naast ging lopen ging de jongen achter mij op de kameel zitten. Bram kreeg dus de teugels in z'n handen en werd min of meer aan z'n lot overgelaten samen met Prince (de kameel). Hij mocht zelf gaan sturen, en ze bleken een goede match te zijn. Echt een natuurtalentje hoor, die ouwe kamelendrijver brammi babba!

The Blue city Jodhpur

Het leek wel alsof we paars waren. compleet ongeneerd werden we aangestaard. Op het station in Delhi was het niet normaal druk en als de trein aankomt, is het letterlijk vechten voor een plekje. Hele Indiase families worden naar binnen gewerkt en soms zie je er nog eentje half achteraan rennen om vervolgens door iemand in getrokken te worden. Wij hadden gelukkig een 2AC geboekt, plaatsen met 4 bedden die je kunt afsluiten met een gordijntje. Gelukkig gingen Juul en Aster dezelfde richting op dus hoefden de plekken niet met vreemden te delen.
Ik moet zeggen dat ik prima heb geslapen. Bram daarentegen wat minder goed, er kwam blijkbaar steeds een man naar binnen gluren tussen de gordijntjes door... gelukkig heb ik daar niks van gemerkt.

Na een treinreis van 12 uur kwamen we om 5.30 aan op het station van Jodhpur. Er zou een taxi pickup zijn vanuit het hotel. Taxi's in overvloed maar inderdaad je voelt 'm aankomen, geen van ons hotel. We waren moe, chagrijnig, en ook nog eens iedereen die je aanstaart. We hebben gewoon zelf een taxi geregeld. En hoe hard men het ook afraadt, we zijn netjes op plaats van bestemming aangekomen.. zonder kleerscheuren.
We sliepen in Hem's guesthouse. Het wordt gerund door 2 broers die ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn. In de middag hadden we een ricksjaw tour geboekt en zijn naar het fort, de tempel, het paleis en naar een of ander park geweest die leek op een scène uit Indiana Jones. Het fort was trouwens echt onwijs mooi, het leek zelfs even alsof we in de fata morgana in de eftelig waren. Zo sprookjesachtig!
Wat trouwens ook wel grappig was dat ze weer gewoon bijna in de rij stonden om op de foto te gaan met ons. Eerst moeder, dan vader, dan de kinderen... en dat om de 10 min. Achja, we kunnen er nog steeds om lachen.

Morgen gaan we met de trein naar Pushkar! Gelukkig is het dit keer maar een ritje van 5,5 uur...

X

Hello Delhi!!

Woehoeee we zijn er! Ik zag er stiekem toch wel een klein beetje tegenop.. mensen waarschuwen je overal voor de heftige cultuur shock die je gaat krijgen inclusief de waarschuwingen voor dode mensen aan de straat en de ontzettende stank die er overal hangt. Het valt allemaal reuze mee en tot nu toe nog niks van een cultuurshock gemerkt. Ik denk dat het ook wel scheelt dat we vanuit Kathmandu zijn gekomen, waar het ook alles behalve schoon is. De straten zijn hier misschien nog iets drukker, de mensen iets minder warm en vriendelijk en het stinkt er overal maar van een cultuurshock hebben we tot nu toe nog niks gemerkt.

Nadat we geland waren gister, hebben we onze ogen uitgekeken op het megagrote maar super nette vliegveld. Er stond een taxi vanuit het hotel op ons te wachten dus het was fijn dat we dat niet hoefden te regelen. De weg naar het hotel had ik zelfs even het gevoel terug in Nederland te zijn, de wegen zijn overzichtelijk en er is ontzettend veel groen langs de weg. We hebben zeker drie kwartier in de taxi naar het hotel gezeten, dat geeft dan wel weer aan hoe groot Delhi is.
Bij het hotel aangekomen waren we compleet verrast. Het hotel was via een Nepalees die Aster kent geboekt en we hadden dus geen idee waar we terecht zouden komen. Ama Rabsel heet het en het ligt in een Tibetaanse wijk. De kamer is groot, inclusief airco, flatscreen en mega lekkere bedden! Vanmorgen hebben we zelfs roomservice laten komen om ons een ontbijtje op bed te brengen.

Vandaag zijn we met z'n vieren op pad geweest, en het was een dag van de tegenstellingen. We hebben de autoriksja naar het metrostation gepakt en zijn met de metro naar het grootste winkelcentrum in Delhi geweest.
Op alle metrostations wordt ontzettend goed gecontroleerd en gefouilleerd. In de metro heb je zelfs aparte coupes voor vrouwen en overal staat aangegeven dat vrouwen goed behandeld moeten worden.
In de metro was 90% man. Iedereen staart je de hele tijd aan zonder ook maar iets te zeggen, maar als je iets vraagt of niet weet waar je uit moet stappen zijn ze ineens ontzettend behulpzaam! Ik keeg een beetje het gevoel dat ze het beeld dat toeristen hebben, wel willen veranderen. Ze gaan heel voorzichtig met je om en als de hele metro vol gepropt is, laten ze een stukje om ons vrij. Alsof ze je niet willen intimideren door niet te dicht op ons te gaan staan.

Bij het winkelcentrum aangekomen leek het even of we terug waren in de westerse wereld. Er liepen alleen maar rijke mensen en we hebben een lunch gehad bij de burgerking.
Daarna zijn we met de metro naar Old Delhi gegaan. Toen we hier uitstapten, was de hele sfeer anders. Het was echt het compleet tegenovergestelde van het rijke winkelcentrum. Het was een stuk viezer, en de straatjes waren nog drukker maar ook veel kleiner. Hier waren we helemaal de enige blanken maar we voelden ons niet geïntimideerd ofzo. Wel was het een soort "waar is wally" alleen dan op zoek naar de vrouw.
We liepen richting het Rode Fort en onderweg kwamen we langs een soort moskee. We zaten naar binnen te staren toen ineens een man naar buiten kwam en vroeg of we naar binnen wilden. Hij nam ons eerst mee een kantoortje in en vroeg ons of wij wisten wat zij waren. Het waren Sikhs. Mannen met mooie tulbanden en lange baarden. Hij legde uit dat Sikhs open staan voor alles en iedereen; mensen van alle godsdienten, alle niet gelovigen, alle kasten, mannen en vrouwen. Zij maken tussen niemand onderscheid. Ook geloven Sikhs niet in een God maar zij geloven in "iets". Ze vinden ook niet dat het geloof iets is om op te dringen maar gewoon iets wat een vrije keuze hoort te zijn. We hebben met open mond zitten luisteren naar het interessante verhaal en kregen daarna een rondleiding. We mochten mee naar binnen in het sprookjes achtige gebouw waar spreuken werden voorgelezen uit het heilige boek. Ook nam hij ons mee naar de keuken waar allemaal vrijwilligers in reuzen pannen stonden te koken. Ze delen namelijk iedere dag eten uit aan een ieder die honger heeft. Of je nou rijk bent en geen tijd hebt om te koken, of dakloos bent en geen geld voor eten hebt; iedereen is welkom.
Kijk er niet raar van op als ik met een tulband op mn hoofd terug kom, het was zo ontzettend boeiend en interessant dat ik er bijna zelf een zou willen worden.

Daarna zijn we nog naar het Rode fort gelopen waar we ons even als celebrities voelden. Iedereen wilde met ons op de foto en het werd even vergeten dat het Fort achter ons de echte eyecatcher was.

De metro op de terugreis was een groot drama. Het leek wel alsof we in China waren, waar je professionele treinaanduwers hebt die alle mensen naar binnen duwen. We konden er eigenlijk niet meer bij maar omdat we toeristen waren proberen mensen je er toch in te laten zodat ze zelf nog krapper staan. Aster en ik werden zelfs een beetje beschermd door de mannen dat we niet platgedrukt werden en nadat ik ze daar voor bedankte, verschenen er ontzettend grote glimlachen op hun gezichten. Tuurlijk moet je op je hoede zijn, en niet 's avonds nog over straat gaan maar verder zijn de mensen heel vriendelijk en valt het allemaal best wel mee.

"What to du in Kathmandu"

Dinsdag was de laatste avond in Pokhara en hoe kun je je herinneringen beter koesteren dan ze op je lijf te laten vereeuwigen... we hebben een tattoo laten zetten (:
We dachten doe eens gek, en hebben onze liefde laten bezegelen. Het staat toch in het Nepalees dus niemand kan het verder lezen.

Grapjuuuh. We hebben wel echt een tattoo laten zetten maar niet voor elkaar natuurlijk ;)

Daarna hebben we Raju een berichtje gestuurd en gevraagd wat zijn plannen waren. Ook kwamen we Stuart en David (2 mannen van de trekking) tegen en zijn we met z'n allen een drankje gaan doen.
We hadden nog niet gegeten dus daarna zijn Raju bram en ik naar een Nepalees restaurantje waar we de meest lekkere Dal Bhat gegeten hebben (Damn dit ga ik missen, bijna m'n nieuwe lievelingse geworren).

Woensdag zijn we aangekomen in Kathmandu na een 9 uur durende busrit. Jeetje wat een verschil met Pokhara. Het is zo druk op straat en zo vies ineens.. Ook ben ik helemaal gedesoriënteerd na 5 en half week in Pokhara geleefd te hebben, de straten in Kathmandu lijken echt identiek aan elkaar te zijn.
We zijn vanaf buspark naar Thamel gelopen om een hotel te zoeken en toen liepen we ineens David tegen het lijf! We zijn mee naar zijn hostel gelopen (Yeti guesthouse) en hebben daar ingecheckt. Hij was Sjoerd weer tegen het lijf gelopen en zijn wat gaan eten en vervolgens wat gaan drinken bij Purple Haze. Dit is een of ander rockcafe wat er heel tof uit zag, maar zodra de band begon te spelen we ineens instant doof leken.

Donderdag zijn we naar een van de grootste stoepa's geweest; Buddnath. Helaas is het door de aardbeving flink verwoest en zijn ze het aan het renoveren. Het was dus niet zo spectaculair als we hoopten.
's avonds ge-meet met Aster en Juul en hapje gaan eten bij Bamboo club. De drankjes waren erg goedkoop en konden we natuurlijk niet weerstaan. BananenLassie + wodka; BEST DRINK EVER. we zaten een beetje te chillen en naast ons zat een groepje gekke dronken rijke Nepalezen veel herrie te maken. Om zich te verontschuldigen kwam een van hun bij onze tafel staan en vroeg waar wij vandaan kwamen. Hij ging helemaal uit z'n plaat toen hij hoorde dat we Nederlanders waren en ging meteen een lijstje opnoemen met alle plaatsen waar hij was geweest; Alkmaar, Rotterdam, Amsterdam, Utrecht, Limburg en vooral madurodam niet te vergeten haha. Ook vertelde hij dat hij in Nijmegen was geweest, hoe fucking grappig is dat?! Hij wist over de Waal te vertellen en hoe veel hij daar van houdt (je kunt maar ergens van houden natuurlijk) en dat hij vrienden in Ewijk heeft wonen.. hoe toevallig?! En even serieus, nepalezen krijgen nooit een visa om NL te bezoeken en deze vent heeft gewoon meer plaatsen in Nederland bezocht dan ik zelf. Wauw.

Gister zijn we naar Durbar Square in Kathmandu geweest om een beetje de toerist uit te hangen. De weg er naar toe was ook een avontuur op zich. We kwamen ineens door allemaal kleine straatjes met allemaal winkels voor de locals. Er waren marktjes en het vlees lag aan de straat. Het was zo chaotisch en druk maar tegelijkertijd ontzettend indrukwekkend. Heel anders dan Thamel en veel minder toeristisch, het leek alsof we al in India waren beland.
Op durbar square staan veel tempels en ook daar heb je allemaal oude ministraatjes.
Verder zit daar nog het huis van de Kumari (een klein gek meisje die aanbeden wordt als God en die 1 keer per dag voor het raam verschijnt om te zwaaien). We liepen er natuurlijk even naar binnen en tegelijkertijd waren er ook een paar Chinezen met een gids. We bleven een beetje er bij in de buurt en ja hoor, daar was onze Kumari. (Waarschijnlijk hebben de Chinezen geld gegeven en dan kan ze nog wel eens random verschijnen ) We hebben er welgeteld 10 seconden mogen zien maar helaas kunnen we het bewijs niet leveren; er mochten absoluut geen foto's gemaakt worden. Jullie teleurstelling is hier te voelen..

S avonds zijn we weer wat gaan eten met Juul en Aster en wilden eigenlijk een karaoke bar opzoeken maar helaas was deze nergens te bekennen. Wel zijn we uiteindelijk, na heel veel drankjes, beland bij een of andere discotheek. We hebben even staan dansen en toen we in de rokersruimte zaten besloten we het spelletje Headsup te spelen. Echt te hilarisch. Het is een app, een soort wie ben ik, en je moet de telefoon op je hoofd houden en de anderen moeten uitbeelden wat er op staat. Bram lag ineens midden op de grond om een sneeuwengel na te gaan doen en Aster snapte even niet meer wat een yo yo was (ze beelde een of andere slechte rap positie uit van een gangster tot ze erachter kwam dat dat speelgoed bedoeld werd). We kregen natuurlijk heel wat scheve gezichten en op de grond gelegen van het lachen.

Vandaag even de laatste dingetjes geregeld voor India, zoals de vlucht boeken (beter te laat dan nooit) en dan gaat het morgen toch echt gebeuren....... ben zo benieuwd! Er wordt zoveel slechts gezegd over het land; de mensen, de cultuur, de drukte en vooral de viezigheid. En we zijn al zo veel gewaarschuwd voor een cultuurshock, maar toch kan ik niet wachten om het met eigen ogen te zien!

Dont you worry chickencurry ;)

Welterusten x

Ghandruk trekking

Het was een actieve week. We zijn gaan mountainbiken en ik heb dus geheel vrijwillig, opnieuw de 26km gefietst. Berg op, berg af. Zoals ze in Nepal zeggen; "Nepali flat. A little bit up, a little bit down". De blauwe billen die ik tot 3 dagen erna voel nam ik maar weer voor lief, want de omgeving tijdens de tocht was het dubbel en dwars waard. Ook was het fijn dat ik er deze keer wel op tijd achter kwam dat ik aan de andere kant van het stuur ook nog versnellingen had zitten waardoor ik deze tocht wel gewoon de berg in 1 keer kon opfietsen....

Op vrijdag waren we begonnen met onze trekking, een van de hoogte punten van de reis tot nu toe! Wauw wat was dit tof.. vanwege de monsoon (regentijd) is het off-season voor de trekkingen en waren er dus niet heel veel toeristen te bekennen. De eerste dag zijn we van Kande naar Landruk gelopen. Dit was vooral veel omhoog lopen maar verder wel prima. In de middag kwamen we aan bij het eerste dorpje waar we zouden overnachten; Landruk. Aan de overkant konden we ook al het dorpje zien waar we uiteindelijk naar toe zouden lopen; Ghandruk. We hebben een rustig dagje gehad en zijn vroeg gaan slapen. Om 6 uur stonden we op en ook al was dit veeeel te vroeg, we werden beloond met ontzettend mooi uitzicht op de Himalaya!
We liepen vervolgens verder naar het volgende dorp Jinu Danda. De tocht zelf was prima te doen, ondanks het feit dat ik natuurlijk tig keer onderuit ben gegaan.. Alleen op een gegeven moment liepen we aan de schaduw kant van de berg en door alle regen waren er geen paden meer. We liepen dus door grote modderpoelen met om de 10 min een bloedzuigeraanval. Het was een ramp. Serieus hoe klein ze ook zijn, ze richtten echt een bloedbad aan.. Ze kwamen gewoon door je schoenen en sokken heen echt zo vies. Maar aan de andere kant; muggen zijn misschien wel erger omdat die blijven jeuken en van bloedzuigers voel je niks.
Toen we aankwamen in Jhinu Danda kwam het ineens met bakken uit de lucht, we waren gelukkig net op tijd. We hebben even gewacht tot het ergste voorbij was en zijn toen naar de hotsprings gelopen. Een au natural jacuzzi! Dit was zo relaxed, na al dat lopen even ontspannen in een natuurlijk stoombad verwarmt door de natuur met om je heen alleen maar groene bossen... wauw. Beetje jammer trouwens dat ik, na 100x gewaarschuwd te zijn, een flinke smak maakte en heel hard onderuit ben gegaan. Hoe kan het ook anders..
Toen we terug kwamen bij het hostel kwamen ineens Sjoerd en Raju aangelopen (een van de vrijwilligers en zijn gids). We wisten dat ze een trekking gingen doen maar hadden eigenlijk een andere route. Ook hebben we twee mannen uit Nieuw-Zeeland en Engeland leren kennen, en hebben met z'n allen gezellig drankjes gedronken de hele avond.
De volgende dag werden we wederom wakker met een schitterend uitzicht. De bergen waren zichtbaar en als we geluk hadden zouden we later die dag een nog mooier uitzicht hebben vanaf Ghandruk, waar het hele Annapurna gebergte te zien zou zijn. We moesten eerst een heel stuk afdalen om vervolgens weer de berg op te klimmen. Het was bloedheet en weinig schaduw, erg pittig dagje dus. Raju had verteld dat hij een slang had gezien op deze route, dit vertelde hij trouwens voordat hij zich realiseerde dat wij dat zelfdestuk nog moesten lopen.. Gewapend met een lange stok liep ik als als een echte Freek vonk door de bush. Alleen in plaats van ze te willen knuffelen wilde ik juist heel graag dat ze weg zouden gaan dus liep als een idioot op de grond te tikken bij iedere stap die ik zette.
Eenmaal aangekomen in Ghandruk was het mega bewolkt en heeft het flink geregend tot de volgende ochtend. Helaas niks van het mooie uitzicht kunnen zien, maar eigenlijk mogen we niet klagen want het had ook zo kunnen zijn dat wel echt 0 hadden gezien de hele trekking.
De volgende dag was het alleen maar afdalen. Met een blauwe knie en nogmaals 3x onder uit te zijn gegaan, waren we al snel beneden. We moesten op een aantal stukken de rivier door die door alle regen ontzettend hoog stond. Lekker de schoentjes uit, handjes vast, en gaan met die banaan.

Eenmaal beneden hebben we een taxi besteld naar Pokhara om vervolgens helemaal niks meer te doen. We waren kapot, toegetakeld door de bloedzuigers en muggen, bram een bijna hernia van het lopen met onze bagage en ik met m'n dikke knie.. maar het was het zo mega dik waard!