Het afscheid

Maandag ochtend zijn we voor de laatste keer naar Oxford school gegaan, de school waar ik vrijwilligerswerk heb gedaan. We werden het podium opgeroepen waar Bram een welkomstceremonie kreeg en ik kreeg mijn afscheidsceremonie. Inclusief rode tika's, bloemenkransen en het volkslied gezongen door een stuk of 400 leerlingen voor ons.
We zijn de hele dag langs de klassen geweest waar we hebben gezongen, gedanst, en afscheid genomen.
Na school zijn we voor de laatste keer met de schoolbus naar het gastgezin gegaan. We waren uitgenodigd om daar te komen eten en zelfs te blijven slapen, wat normaal vrij ongebruikelijk is omdat je als niet-getrouwd stel niet mag samen slapen.
We hebben de hele dag gespeeld met de kinderen, en toen het etenstijd was kregen we het meest uitgebreide diner; overheerlijke Dal Bhat, Chapati en er was speciaal geitenvlees gehaald omdat Bram te gast was. We hebben nog tot laat zitten praten met Raju en zijn daarna naar bed gegaan. De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van het gastgezin en hebben we de kinderen uitgezwaaid tot aan het moment dat ze helemaal uit het zicht waren.

Ik kijk terug naar een ontzettend mooie tijd met dierbare herinneringen. Ik heb zoveel interessante mensen ontmoet, leerzame gesprekken gevoerd maar vooral van ze genoten. De mensen zijn zo ontzettend gastvrij en daar kunnen wij in Nederland nog een hoop van leren.. Ik ga ze missen.

Oeps, bram kwijt?

Namaskar!

Het leek er op alsof ik ineens van de aardbodem was verdwenen maar niets was minder waar.. was gewoon te lui om de blogs te plaatsen.

Bram was trouwens wel even kwijt... Hij kwam op zondag aan in Pokhara en ik zou hem ophalen op buspark. Hij stuurde me om 5.33 een appje dat hij onderweg was, dat vond ik heel vreemd want de bus zou pas om 7 uur vertrekken. Dus ik hem geappt wat de bedoeling was, maar kreeg de hele dag niks terug. Heel vreemd trouwens want ik had een bus met WiFi voor hem geboekt. Maar goed, ik bedacht al dat het zou kunnen dat z'n tel leeg was of iets. Dus ik had uitgerekend dat de bus om 14.00 uur zou aankomen. Ik moest m'n visum verlengen en dat verliep verbazingwekkend snel dus ik was al om 13.15 op buspark. Ik heb lekker in m'n boekje zitten lezen en zo nerveus als een klein kind, geduldig zitten wachten. Toen hij er om 14.25 nog niet was en alle andere bussen uit Kathmandu zag binnen komen vond ik het allemaal wat vreemd.. maar goed, Nepali time dus alles duurt langer. Toen het op een gegeven moment 15.00 uur was en de laatste bussen binnen kwamen, was er nog steeds geen Bram.. De taxichauffeurs en hoteleigenaren, m'n nieuwe BFFs die dag, hadden me de hele tijd gerustgesteld maar ook zij vonden het een beetje vreemd. Ik ben op een gegeven moment gaan bellen naar Prem, een man in Nepal die alles regelt, en hij belde me terug met het nieuws dat Bram vanmorgen niet de bus was ingestapt. Waar die nu wel was wist hij niet maar hij ging even rond bellen en dan zou ik het zsm horen. Ik begon me nu toch wel een beetje zorgen te maken maar Prem belde al snel terug met het nieuws dat ik de ballonnen en slingers alvast bij de hand moest hebben want Bram zou ieder moment aankomen.
En daar was die dan eindelijk, om 16.15 stond hij dan ineens voor m'n neus! Zenuwachtiger dan ooit heb ik 3 uur op hem zitten wachten maar wat was het fijn om hem weer te zien! En wat bleek nou achteraf te zijn, zijn 1e bus reed ineens niet meer waardoor hij werd overgeplaatst in een bus zonder WiFi die ook nog eens een lekke band kreeg.
Het lot weet me wel altijd weer te laten schrikken.. achja, zo hou je het allemaal weer een beetje spannend ;)

"Feeling like A pig"

Gister was het paddi planting festival. Oftewel het mud festival, oftewel; lekker in de modder rollen!! Ik ben met een paar mensen van het vorige hostel meegegaan die ik 2 weken geleden heb leren kennen. We pakten de bus vanuit Lakeside en gingen richting Mountain museum. Er waren echt mega veel toeristen en even leek het alsof we in de vierdaagse waren beland. We liepen met z'n allen naar de rijstvelden, kregen bloemenkransen, er werd muziek gemaakt en het leukste; alleen maar vrolijke gezichtjes!
Er was een korte ceremonie en de eerste mensen lagen al in de modderpoel. M'n hart ging steeds sneller kloppen want een van onze grootste kinderdromen zou bijna werkelijkheid gaan worden; 1 dag in de huid van een varkentje kruipen! Voorzichtig liep ik langs de mensenmassa zo de modderpoel in om te wennen aan het drassige gevoel aan m'n voetjes. Helaas waren anderen het niet zo eens met mijn idee van het voorzichtig wennen en voordat ik het wist ging ik de lucht in om vervolgens kopje onder te gaan in de modder; Let the games begin!
Er volgde een moddergevecht en niemand werd gespaard, het was een van de leukste festivals ooooit!
Toen we uitgeput waren wilden we de toeristenbus terug naar Lakeside nemen. We moesten maarliefst 10 hele minuten wachten dus hebben een truck aangehouden en zijn we in de laadbak gesprongen. Wat is liften toch leuk!

Terug in Lakeside had ik er natuurlijk niet aan gedacht om schonen kleren mee te nemen (lagen in het gastgezin) dus heb de hele dag in een te grote oranje zwembroek rondgelopen. *orange suits me the best*
We hebben de hele dag nog gechilld bij het cherrygarden hotel en toen het tijd werd om terug naar m'n hostfamily te gaan heb ik langzaam afscheid genomen van de meest bijzondere mensen die ik heb ontmoet. Lady, Max en Aidan. Gonna miss them guys... x

Muis

Zondagavond zijn Nienke en ik de wedstrijd gaan kijken in goed gezelschap van onze Duitse vrienden. Toen we naar huis wilden gaan begon het ineens ontzettend hard te regenen dus besloten even te wachten.. hadden we beter niet kunnen doen. Het werd natuurlijk alleen maar erger. Natuurlijk viel ook nog eens de stroom uit waardoor je gewoon niks meer kunt zien. We waren een beetje doelloos aan het wachten en ineens werd de boel verlicht door de langs rijdende auto. DE STRAAT WAS KWIJT. De hele straat was onder water gelopen maar doordat er geen verlichting was kon je gewoon precies niet zien waar je liep. En ik ben al niet zo groot dus ik stond op bepaalde stukken letterlijk tot aan m'n knieeen in het water. Heb echt nog nooit zo iets meegemaakt. En steeds als er een flits van het onweer kwam waren we ontzettend blij want dan konden we tenminste 5 meter de goede richting op huppelen.
Uiteindelijk veilig maar compleet doorweekt het hotel binnengelopen. Weer een ervaring rijker!

Maandag ging ik weer terug naar het gastgezin en was stiekem heel benieuwd hoe het met Muis zou gaan. Muis is mijn huismuis die ik per toeval ontdekte toen er 2 grote kakkerlakken in m'n kamer liepen. Ik rende naar Raju en vroeg of hij ze wilde weghalen (ik ben een held op sokken. Letterlijk die avond). Hij kwam m'n kamer binnen en zag iets wegrennen. Dus ik vroeg wat dat was, zegt hij; oh thats probably the little mouse. That sneaked in before you came". Dus ik ging nadenken en bedacht me dat hij er dus al dik 2 weken zat. Zonder eten en drinken... dus de volgende dag zit ik stiekem in de prullenbak te graaien op zoek naar een koekje, staat Annusha ineens verbaasd te kijken wat ik aan het doen ben... beetje awkward maar vervolgens toch een koekje kunnen vinden en die in de hoek klaargelegd voor Muis. Volgende dag wil ik m'n tas pakken om naar school te gaan, heeft die gewoon door m'n tas heen gebeten. De boef. Dus was wel een beetje boos op hem maar waarschijnlijk had ik hetzelfde gedaan. Misschien zelfs al na 3 dagen..
Maar goed, ik was dus best wel benieuwd om hem weer te zien maandag! Kom ik m'n kamer binnen, ruik ik al een vreemd luchtje, kijk ik vervolgens in de prullenbak ligt het levenloze lichaampje van Muis daar... samen met nog een mini muis... Ik hoop dat ze de laatste twee weken van hun leven zich thuis hebben gevoeld bij mij. Wie weet tot in een volgend leven. R.i.p muis + mini, ik zal jullie (proberen) nooit te vergeten.

Bezoek aan de dorpjes

In plaats van naar mijn gastgezin te gaan, ben ik deze week bij de rest op bezoek geweest. Ik wilde kijken hoe het gastgezin van de andere vrijwilligers was en was ook vooral benieuwd naar het primitievere leven in Nepal. Woensdag eerst naar Adhikaridanda gegaan. Nadat je bij de hoofdweg de bus uitstapt moet je nog 30 minuten naar beneden lopen. Dit was echt een leuke tocht. Door een paar beekjes heen, langs de rijstvelden en met een ontzettend mooi uitzicht. Bij het dorp aangekomen zijn we naar ons huis gelopen and again: what a wonderfull view!!! Je kijkt door de wolkenvelden heen naar een ontzettend groene overkant, waar een andere heuvel te zien is. Wauw; ik bevind me letterlijk in de wolken.

De volgende dag zijn we naar een ander dorpje gelopen; dit keer was het geen afdaling van een half uur maar een klim; we moesten weer dezelfde route terug naar de hoofdweg. De dikke wolkenvelden zorgden voor regen wat eigenlijk ook wel weer fijn was zodat het wat koeler werd. Helaas zijn natte voeten iets minder prettig maar goed, dat overleven we ook wel weer.

Vrijdagavond was alvast ons afscheidsfeestje... het is echt bizar hoe snel de tijd gaat. Over een weekje is Bram er al!! Kijk er zo uit om hem weer te zien maar tegelijkertijd betekend dat ook dat er dan al 1/3 van m'n reis op zit..
Achja laat ik het positief bekijken; we gaan nog heel veel andere mooie dingen tegemoet samen!
Gister zijn we gaan mountainbiken,en het was zo tof!! We zouden eigenlijk om 8 uur gaan maar het was echt drama met het weer dus leek het ons verstandig om het even af te wachten. We zijn om 1 uur terug gegaan en nog steeds erg bewolkt waardoor we hadden besloten om de route om het meer te nemen in plaats van de berg op en af te fietsen. Wauw. Serieus wat een geweldige tocht was het! Het weer klaarde op en het uitzicht was fantastisch. De gidsen waren leuk en de route was ook echt vet. Lekker door riviertjes gefietst en flink wat stukken omhoog geklommen zodat we er daarna met volle vaart vanaf konden. Het was wel echt mega zwaar en heet bleek dan ook een tocht van 26 km te zijn geweest. Aan het eind zijn we gestopt bij een tent aan het water en zijn we gewoon het meer in gesprongen, lekker verkoelend in onze kleren!
Daarna zijn we ergens iets gaan eten en nog gezellig een drankje gaan doen bij the Busy Bee, daar kwam ik de oude groep uit het andere hotel tegen dus heb nog even gezellig met hun een drankje gedaan en alvast afscheid genomen omdat ik pas volgend weekend weer in Lakeside ben. Ik ben al bezig met afscheid nemen van alle leuke mensen en aan het einde van deze week ook van m'n gastgezin en alle kinderen op school. Het einde van deel 1 komt al echt dichtbij.... x

Zoveel mooie en bijzondere mensen!

wauw wat was het paragliden tof! Vast niet zo spannend als skydiven of zo maar wel heel mooi uitzicht over lakeside en het was een heel relaxede vlucht, heel wat anders dan de weg er naar toe.... (3 schietgebedjes gedaan omdat we zaten te stuiteren in het busje, de weg mega glad en hobbelig was en dus het scenario voor ons zagen dat we in het ravijn zouden belanden). Line ging ook met ons mee, een vrouw uit Canada van begin dertig die al in 110 landen i's geweest! Ze was ontzettend lief en inspirerend, zo'n bijzondere vrouw! Ze vertelde dat je nooit moet stoppen met reizen en vooral geen avonturen uit de weg moet gaan. Ze werkte momenteel in Dubai maar heeft op allerlei plekken gewerkt en cursussen gedaan om haar wereldbeeld te vergroten. Ze was zo lief en zo ontzettend grappig, echt een bijzonder mens.
Lynn voelde zich helaas super beroerd en is dan ook meteen het bed in gedoken toen we terug aan kwamen in het hotel. Ik ben even alleen op pad gegaan en toen ik daarna aankwam bij het hotel weer nieuwe mensen leren kennen. Tim was er ook weer, een van de mensen die mee was stappen zaterdag. Hij slaapt in hetzelfde hotel en is zelfs manager geworden omdat de baas een weekje op vakantie ging... hoe grappig, dat kan dus gewoon allemaal hier.
's avonds ben ik weer naar Cinema Garden geweest, die outside bios op de heuvel. Ik zou eigenlijk met de groep vrijwilligers gaan maar zij waren al eerder naar binnen gegaan. Dus toen ik binnen kwam zag ik wat bekenden uit het hotel en ben gezellig bij hun gaan zitten. We hebben na afloop een drankje gedaan en Diana bleek in hetzelfde hotel te zitten, dus besloten we met z'n 3en op de scooter van Tim te gaan. Helaas was dit van korte duur want de politie vond dit niet zo'n goed plan. Heel vreemd trouwens want ze zitten hier serieus met 3 kleine kinderen achter op de motor van hun vader. En soms zit er zelfs nog een kleine voorop. Maar goed, ben netjes afgestapt en het laatste stukje gelopen.
Bij het hotel aangekomen zat er een groep mensen te chillen in de tuin, wat een gezelligheid! Een meisje uit USA die heel lang in Thailand had gewoont en veel heeft gereisd, een jongen uit Florida die voor het eerst op reis was en ontzettend positief in het leven staat en de ziel van een oude hippie had, een jongen uit Duitsland die dezelfde reis gaat maken als ik en veel tips had, en nog veel meer andere bijzonder lieve mensen. Zoveel mooie en interessante verhalen gehoord, bijzondere gesprekken gevoerd en ontzettend veel lol gehad. Wat is het toch fijn om zulke mensen te ontmoeten, allemaal zo verschillend maar toch ook zo gelijk door hetzelfde avontuur dat je aangaat. Dan krijg je echt ineens dat backpackers gevoel wat je allemaal ineens heel dicht bij elkaar brengt. Ik hou er zo van <3

En dat was weekje 2...

Namaste!

Alweer een paar daagjes overgeslagen... De week verliep wel prima maar ben niet echt enthousiast over het project helaas. De kinderen zijn leuk, de mensen zijn lief maar om aan je lot over gelaten te worden voor een klas van 6 jarigen die niet snappen wat 'please be quit, sit Down, hou asjeblieft je smoel en blijf met je tengels van me af' betekent, is soms gewoon vermoeiend. (Meestal zijn ze heel lief hoor maar ik kan soms niet eens een stap zetten omdat ze van alle kanten aan je zitten te trekken).
Gelukkig kwam Lynn donderdagavond aan in Pokhara en ging ze vrijdag gezellig een dagje mee naar school. (Vriendin uit Nijmegen waar ik mee ben op gegroeid die 5 maanden aan het reizen is door Azië en die ook heel toevallig dezelfde tijd in Nepal is). Er was een trainingday waardoor veel docenten afwezig waren. Mooi, dacht de school, dan kunnen die twee vrijwilligers wel weer voor een paar klassen staan en zichzelf de naad uit zweten aangezien er geen stroom was en dus ook geen ventilator was. We hebben letterlijk alles uit de kast getrokken en onze dansmoves in de strijd gegooid, en in tegenstelling tot in Nederland wierp dat hier in Nepal wel z'n vruchten af. De kinderen waren leuk en deden gezellig mee.

Daarna zijn we nog even terug naar het gastgezin gegaan en hebben we gezellig nog wat gedronken en gegeten. Ze vinden het zo ontzettend leuk als ik mensen mee breng, en zeggen dan ook echt hoe vereerd ze zich voelen dat wij er zijn. Iets wat m'n ouders dus nooit zeggen als ik thuis de kast kom leeg eten..
Daarna hebben we de bus gepakt naar Lakeside omdat ik wilde besparen op een taxi. WORST IDEA EVER. Ze duwen de bus letterlijk vol tot de laatste er half uit hangt. Maar goed, wel weer 95 cent bespaard.. ik had het trouwens ook niet willen missen hoor, dat knusse zweertjes met die heerlijke lijfluchtjes. (Nee serieus, het was best leuk).
Toen we aankwamen in Lakeside zijn we naar het hotel Cherry Garden gelopen. We hadden het van te voren opgezocht op internet en hadden gezien dat een luxe kamer, inclusied warme douche en ontbijt maar 10 Euro kostte. Helaas was de man van het hotel het daar iets minder mee eens en beweerde dan ook dat de site niet klopte. Toen we wilde weglopen bedacht hij zich natuurlijk en heeft ons netjes naar een kamer gebracht. Jeeeee wat was dit een heerlijke kamer! We hadden zelfs warm water, wat ondanks het weer toch echt wel lekker is na 2 weken iedere dag een ijskoude douche. We hebben ons opgefrist en zijn daarna een hapje gaan eten bij OR2K. Again.
Daarna even een drankje gedaan bij de busy bee waar we een leuke groep zijn tegengekomen waarmee we daarna zijn gaan stappen. We kwamen ineens uit in club Ozoo waar het wemelde van de locals. Het lijkt wel alsof ze ineens allemaal uit hun hutjes waren gekropen en zich daar hadden verzameld. Wat dus ook eigenlijk dus ook gewoon zo was.

Vanmorgen heerlijk wakker geworden en lekker uitgeslapen. Ik had eigenlijk een cultuurtour om 8 uur maar was helaas door de wekker geslapen. Uiteindelijk ook niet zo erg.
Vandaag lekker chill dagje gehad en dus precies niks gedaan. Ik denk dat ik dat gewoon nodig had om mezelf mentaal voor te bereiden op het paragliden van morgen!
Oké nu ik dit zo typ klinkt het toch ineens best wel spannend.... het lijkt me dus verstandig dat ik nu snel ga slapen voordat ik me nog bedenk.. trusten!

Weekend avonturen

Oeps! Ik loop alweer wat daagjes achter.... ik heb een heel leuk weekend gehad! Vrijdag heerlijk dagje school gehad, met weer een voetbalwedstrijd en daarna naar Lakeside gegaan met z'n allen. Ff snel opgefrist in het hotel en daarna naar Cinema Garden gegaan; een openlucht bioscoop op een berg, echt mega leuk!
Zaterdag hebben we niet veel bijzonders gedaan; lekker gechillt, bij een cafeetje gezeten en lekker gegeten. Ik ben trouwens wel wakker geworden van de meest leipe onweer ooit. Wow wat een herrie. Hij sloeg voor mijn gevoel wel 6x in in het huis naast ons.
Zondag was dan wel weer een groot avontuur.... we zijn met een bootje gaat roeien naar de andere kant van het meer; pff dat roeien is toch wel wat zwaarder dan verwacht. (Finally it make sense waarom je het ook in de sportschool kunt doen). Eindelijk aan de overkant aangekomen, gingen we de berg op wandelen. Er was verteld dat je met 25 minuten wel zeker de top kon halen. Wij met z'n allen, vol goede moed, op onze teenslippertjes omhoog.. EEN UUR hebben we er uiteindelijk over gedaan, EEN UUR. jeeeeeezus wat een klim was dat, tong op de grond, bijna aangevallen door een bloedzuiger (hij zat op m'n slipper en gelukkig niet op m'n voet) en zeiknat van het zweet kwamen we dan boven. Maar het was het wel waard hoor, wat een uitzicht.. wauw! Maar goed, nu moet je ook weer naar beneden... al is een berg af minder zwaar dan een berg oplopen, maar we waren ook even vergeten dat er nog 2 roeiboten op ons lagen te wachten.... ik heb m'n workout wel weer gehad voor de week.

zondag avond in mn eentje de taxi terug gepakt na even wat gegeten te hebben samen met Nienke. Toen die de andere kant op reed scheet ik 'm natuurlijk al 7 kleuren, het was pikdonker en ik wist de weg niet meer.. voor mijn gevoel reden we steeds verder de stad uit en de meest bizarre rampscenarios volgden in m'n hoofd, maar uiteindelijk had hij gewoon een kortere route genomen. Bange poeperd ben ik soms toch ook hé...